Vandaag vier ik mij 31 ste verjaardag. Rustig en kalm aan, met mijn ouders een kopje thee drinken en vanavond met GJ eten in Maarssen. Vorig jaar heb ik mijn verjaardag wel groots gevierd, 30 verdient een feestje, maar dit jaar ben ik er nog niet helemaal aan toe om weer te verjaren.
Vorig jaar besloten GJ en vriendin C een surprise party te houden. Met twee grootse genieen zou er in theorie niks mis moeten gaan. Maar Gj is zo doorzichtig en vriendin C kan niet jokken, dus het plannen en bekokstoven lukte niet zonder dat ik een vinger in de pap hield. Het feest moest worden gehouden op de camping bij mijn broer, God please don’t, de gasten lijst werd uitgebreid, ik hoef echt niet alle kennissen te zien op mijn feestje, het gaat mij om mijn selected special people. Uiteindelijk is er maar 1 orgineel plannetje doorgevoerd en zelfs die uitvoering ging niet helemaal goed .
Vriendin C kwam trots binnen met een grote doos in haar hand en zette deze op de tafel. Ze riep met alle vreugde in de wereld: “alsjeblieft lieve jarige vriendin, je verjaardagstaart”. Wanneer je een feest plant voor je beste vriendin lijkt mij dat je rekening houdt met de grillen en de wensen van de betreffende birthdaygirl. Dat deed zij niet, ze was druk met het haar idee over het perfecte verjaarsfeestje dat ze vergat dat je mij nooit blij kan maken met taart. Ik vind het echt niet lekker zeker niet met zo’n laagje zoete plak zooi, kleffe cake en vette slagroom. Met lichte tegenzin maakte ik de doos van de banketbakker open, (je moet wel leuk doen) de taart was roze met een plak laag, toefjes slagroom, fruitstukjes, een smiley en ballonetjes. Mijn naam en 30jaar, mijn naam stond trouwens verkeerd gespeld. Acht jaar vriendschap en dan kiezen voor een taart waarvan je weet dat de jarige die niet eet en verkeerd een naam spellen. Haar verdediging was:”Maar zo staat het ook in mïjn telefoon”
verjaardagstaart Van vriendin C voor Christa
Smaakpapillen 